Het lijkt wel of ik een beetje overspannen ben. Steeds huilen, met mijn ziel onder de arm lopen, gewoon een onbestemd gevoel. Mijn man is een sukkel, die begrijpt er niets van en troosten doet hij niet. Net zoals hij eigenlijk alles af laat weten, op elk gebied. Zou jij dat wel kunnen? Troosten en je plicht als man doen? Zou je dat dan eens bij mij willen doen?